"Myślę, że ważne dla studentów wkraczających na rynek pracy jest zorientowanie się w swoich mocnych stronach i skupienie się na rozwijaniu ich. Inwestowanie w siebie - w dodatkowe kursy, szkolenia. Stawanie się specjalistami w dziedzinie, która ich interesuje. Myślę, że ważna jest też autopromocja - podkreślenie swoich mocnych stron i doświadczenia (nawet jeśli jest to doświadczenie zdobyte podczas praktyk, stażu, albo podczas działalności w organizacjach studenckich) w listach motywacyjnych i w rozmowach kwalifikacyjnych. Bycie pewnym siebie i wychodzenie z inicjatywą."

Jakie jest Twoje najlepsze wspomnienie ze studiów na Uniwersytecie Jagiellońskim?

Najlepiej wspominam angażowanie się w działalność w różnych organizacjach studenckich. Byłam zastępczynią przewodniczącej Koła Naukowego Studentów Psychologii, Redaktorką Naczelną czasopisma studentów Psychologii "Stimulus". Przez 5 lat działałam też w studenckim Radio17. Prowadziłam tam najpierw audycję o podróżach, a potem o muzyce bluesowej. Działałam też w Akademickim Klubie Turystycznym "Rozdroże". Te aktywności bardzo mnie ukształtowały jako osobę, bo poznałam tam wspaniałych i inspirujących ludzi. Z wieloma z nich do dziś się przyjaźnię, mimo dzielącej nas odległości. Nabyłam tam też mnóstwo cennych umiejętności, które przydają mi się w pracy zawodowej.

Jak rozpoczęła się Twoja kariera zawodowa? Jakie były w niej decydujące wydarzenia?

Moja kariera zawodowa zaczęła się jeszcze podczas studiów psychologicznych. Na czwartym roku w ramach pracy nad magisterką dołączyłam do Laboratorium Psychologii Języka i Dwujęzyczności LangUsta i włączyłam się do badań w dużym projekcie, który był realizowany w Instytucie Psychologii UJ oraz na Wydziale Psychologii UW. Badaliśmy rozwój językowy i poznawczy polskich dzieci dwujęzycznych. W wakacje przed piątym rokiem studiów pojechałam na trzy miesiące do Londynu, żeby zbierać dane do pracy magisterskiej, a jednocześnie pomóc rozkręcić badania w UK. Szkoliłam wtedy badaczki, które miały zbierać dla nas dane na miejscu w różnych miastach w UK. Praca badawcza w projekcie spodobała mi się na tyle, że po powrocie do Polski zaoferowałam, że mogę od czasu do czasu latać do Londynu, żeby koordynować badania. W efekcie rok później mieszkałam już w Londynie na stałe, bo tak mnie wciągnęło tamtejsze życie. Chciałam zrobić doktorat z psycholingwistyki i kontynuować badania nad dwujęzycznością dziecięcą. Przez pierwszy rok w Londynie pomagałam zamykać nasz duży projekt badawczy, kończyłam też na odległość studia z filologii portugalskiej. Napisałam pracę licencjacką o mieszaniu języków przez Portugalczyków mieszkających w Londynie. Rok później rozpoczęłam doktorat, który robiłam zdalnie na Uniwersytecie Warszawskim (jako kontynuacja badań, w których brałam udział podczas mojej magisterki). W tym samym czasie rozpoczęłam też pracę jako badaczka na Uniwersytecie Manchesterskim. Pracowałam przy projekcie psycholingwistycznym ze znakomitymi naukowcami i bardzo dużo się wtedy nauczyłam. Zwłaszcza jeśli chodzi o techniki badawcze, analizę danych i pisanie artykułów naukowych.

Jak wykształcenie przyczyniło się do rozwoju Twojej kariery zawodowej?

Podczas studiów psychologicznych zdobyłam szeroką wiedzę w zakresie psychologii rozwoju dziecka, psychologii języka i dwujęzyczności. Wykorzystuję ją na co dzień w pracy naukowej, czyli w badaniu rozwoju językowego dzieci w świecie mediów cyfrowych. Studia z Portugalistyki (które rozpoczęłam, kiedy byłam na 5 roku Psychologii) dały mi obszerną metawiedzę o języku i dodatkowo zainspirowały mnie do pójścia w kierunku psycholingwistyki. Podczas studiów z Portugalistyki zrozumiałam też dużo lepiej mechanizmy, które biorą udział w nauce dodatkowego języka. Było to ważne w rozwoju mojej kariery zawodowej, ponieważ obecnie zajmuję się naukowo między innymi tym, jak wspomagać rozwój językowy dzieci i jak wzbogacać ich środowisko językowe.

Opowiedz nam o swojej obecnej pracy. Co teraz robisz?

Obecnie pracuję jako badaczka w grancie ESRC (Economic and Social Research Council) na Uniwersytecie Salfordzkim w Manchesterze. W ramach tego grantu badamy potencjał edukacyjny aplikacji na tablety dla dzieci w wieku przedszkolnym. Projektujemy również eksperymentalne aplikacje do nauki nowych słów i sprawdzamy, czy dzieci w wieku 2-4 lata potrafią uczyć się z tych aplikacji. Opracowaliśmy między innymi pierwsze systematyczne narzędzia do oceny potencjału edukacyjnego aplikacji dla dzieci w wieku 2-5 lat. W ostatnich trzech latach prowadziłam też zajęcia dla studentów z psychologii rozwojowej, społecznej i różnic indywidualnych, oraz ze wstępu do psycholingwistyki. Od października przechodzę głównie na uczenie. Jako wykładowczyni będę odpowiedzialna za koordynowanie trzech przedmiotów. Oprócz tego rozwinęłam swoją własną działalność, w ramach której popularyzuję wiedzę o dwujęzyczności i rozwoju dzieci w świecie mediów cyfrowych. Prowadzę popularyzatorskie konto na Instagramie (@joanna_kolak) oraz swoją stronę internetową. Popularyzuję wiedzę o dwujęzycznym rozwoju, rozwoju dzieci w świecie mediów i o dwujęzyczności u osób dorosłych. Oferuję konsultacje i webinary dla rodziców dzieci dwujęzycznych i dla specjalistów pracujących z tymi dziećmi. Moja główna grupa odbiorców to Polacy mieszkający na wszystkich kontynentach i wychowujący dzieci dwujęzycznie.

Jakie są teraz Twoje największe wyzwania?

Jednym w wyzwań jest wciąż pandemia i praca zdalna. Od marca 2020 pracuję wyłącznie zdalnie, ponieważ nasz uniwersytet nie wrócił w pełni do pracy stacjonarnej. W związku z tym nasze ostatnie badanie z udziałem dzieci musiało odbyć się online. Pracowaliśmy długo nad zmianą formy tego badania, tak żeby rodzice i dzieci mogli wziąć w nim udział zdalnie. Ponieważ badamy interakcję dzieci z aplikacjami na tablety, jest to utrudnione o tyle, że nie wszyscy rodzice mają w domu tablety kompatybilne z naszą aplikacją. W związku z tym często wysyłamy rodzicom nasze tablety, co jest wyzwaniem logistycznym. Oprócz tego próbuję połączyć pracę na uczelni z własną działalnością, co czasem wiąże się z pracą w niestandardowych godzinach.

Jak wygląda życie i praca w mieście/kraju w którym mieszkasz?

Mieszkam w Londynie, więc życie tutaj jest dosyć intensywne, ale im dalej od centrum się mieszka, tym spokojniej można żyć. Kiedy przeprowadzałam się do Londynu, chciałam zachować swoją pracę na Uniwersytecie Salfordzkim w Manchesterze. Mieliśmy umowę, że mogę pracować głównie zdalnie, ale kilka razy w miesiącu powinnam zjawić się na uniwersytecie. Moja przeprowadzka przypadła jednak na pandemię, więc nie musiałam podróżować do pracy na trasie Londyn-Manchester jeszcze ani razu. Kiedy jeszcze mieszkałam w Manchesterze, praca była prawdziwą przyjemnością (zresztą teraz też nią jest, tyle że zdalnie). Pracownicy na uczelni byli niesamowicie pomocni i otwarci, również Ci administracyjni. Atmosfera w pracy była wspierająca i pozytywna. Bardzo mi się podoba, że w UK pracodawcy stawiają sobie jako jeden z głównych celów dbanie o samopoczucie i dobrostan pracowników.

Jaka jest Twoja definicja sukcesu?

Robić to, co się lubi, mieć z tego przyjemność, poczucie spełnienia i zysk. Przy czym zysku nie odbieram jedynie jako czegoś materialnego, ale też jako zyskiwanie nowych cennych doświadczeń, które wzbogacają nas nie tylko zawodowo, ale też prywatnie.

Jakie masz porady/wskazówki dla obecnych studentów, którzy wkraczają na rynek pracy?

Myślę, że ważne dla studentów wkraczających na rynek pracy jest zorientowanie się w swoich mocnych stronach i skupienie się na rozwijaniu ich. Inwestowanie w siebie - w dodatkowe kursy, szkolenia. Stawanie się specjalistami w dziedzinie, która ich interesuje. Myślę, że ważna jest też autopromocja - podkreślenie swoich mocnych stron i doświadczenia (nawet jeśli jest to doświadczenie zdobyte podczas praktyk, stażu, albo podczas działalności w organizacjach studenckich) w listach motywacyjnych i w rozmowach kwalifikacyjnych. Bycie pewnym siebie i wychodzenie z inicjatywą. Z mojego doświadczenia mogę powiedzieć, że wielokrotnie zamiast czekać, aż ktoś mi coś zaoferuje, sama wychodziłam z inicjatywą i propozycjami, co moim zdaniem mogłabym zaoferować i w jaki sposób bym to zrobiła. Nie zrażajcie się tym, że ktoś Wam odmówi - najważniejsze, że próbujecie. A jeśli spotykacie się z odmową (czy to na rozmowie kwalifikacyjnej, czy na późniejszych etapach, kiedy staracie się o awans), to proście o odpowiedź zwrotną, żebyście wiedzieli, nad czym możecie w przyszłości pracować. Może to zabrzmi banalnie, ale zachęcam też do tego, żeby nie bać się swoich marzeń i bardzo małymi krokami zmierzać do ich realizacji. Cieszyć się z każdego najmniejszego sukcesu i wierzyć w siebie.

Jak wyobrażasz sobie współpracę Uniwersytetu Jagiellońskiego z absolwentami?

Myślę, że zbieranie doświadczeń absolwentów jest bardzo ważne - proszenie ich o informację zwrotną w kwestii przydatności studiów na etapie rozwoju zawodowego, a następnie wykorzystywanie tej informacji do polepszania jakości studiów. Myślę, że wspaniale byłoby też, gdyby absolwenci mogli korzystać z oferty szkoleń oferowanych przez UJ, które pomogłyby im rozwinąć unikatowe kompetencje i umiejętności, przydatne na rynku pracy.